Yos Lotens

Yos Lotens - Sportpedagoog - Auteur en ontwikkelaar - Ambassadeur Veilig Sport Klimaat   

IN DE GEEST VAN ANTON GEESINK

MIJN WEG NAAR EEN PAARSE BAND MET GOUDEN RAND

JUDO ALS GOED ADVIES

Toen landgenoot Anton Geesink in 1964 uniek Olympisch kampioen judo werd, wilde iedereen daarna in Nederland ‘op judo’. Als jong ventje, in die tijd enorm gepest op school vanwege mijn stotter-spraakprobleem, ging ik op aanraden van mijn schoolarts in die flow met mijn vriendjes mee ‘naar judo’. Ik had het geluk dat daar kindvriendelijke en pedagogisch sterke judoleraren waren die mij daar(mee) in mijn kracht wisten te zetten: Alex van Staveren en Paul Goederaad. Anton Geesink werd mij door hen als groot voorbeeld voorgehouden, de succesvolle judoheld die mondiaal vooral ook veel respect en discipline uitstraalde.

EIGEN WEG

In ‘het hol van de leeuw’ (de Budokan in Tokio) had hij als niet-Japanner in de belangrijkste ‘open klasse’ goud gewonnen en heel Japan daarmee ontgoocheld. Direct na zijn onvergetelijke finalepartij joeg hij, doelend op gewenst respectvol gedrag, resoluut een aantal juichende supporters van de mat en nam hij, respectvol naar zijn mede-finalist, ingetogen zijn gouden plak in ontvangst. Japan huilde ontroerd en sloot Geesink, overleden in 2010 op 76 jarige leeftijd, tot op de dag van vandaag in het hart. Kort daarvoor had ik het genoegen om mijn boek ‘Opvoeden door Stoeien’ aan hem, als één van mijn meest belangrijke leermeesters, te mogen opdragen en in Utrecht aan hem te mogen overhandigen. Het boek waar hij een voorwoord had geschreven.(Geesink was immers één van de allereerste judoleraren die pionierde met judo op scholen en dat propageerde.)

In retour ontving ik van hem zijn boek ‘Killer in kimono’ met als persoonlijke noot; “Only dead fish go with the flow..”. Niets gaat vanzelf. Een vlieger gaat alleen met tegenwind omhoog de lucht in... Geesink onderstreepte nog eens dat ik vooral mijn ‘eigen weg’ moest gaan. Zijn ferme schouderklop daarbij was voor mij veelzeggend.

RIDDER EN JUDOLERAAR WORDEN

Helaas heeft pestgedrag in mijn jeugd voor een belangrijk deel mijn persoonlijke leven verziekt. Het heeft me weliswaar ook gesterkt en onverwacht veel positiefs gebracht: huilen, bidden, vechten, trainen...nooit opgeven! Het heeft me zó sterk gemaakt, dat ik pestgedrag goed kan invoelen, erover kan praten en ontwikkelde krachten en advies kan doorgeven. Mijn (slechtste) leraar op school lachte me vroeger uit toen ik op zijn verzoek mijn persoonlijke droom en toekomstwens beschreef: “Ik wil ridder en judoleraar worden, meester...”,zei ik openhartig en al stotterend. Onder ingebed gegniffel van de klasgenoten sprak mijn ‘meester’ tot mij dat ridders niet meer bestonden en dat je voor judoleraar de zwarte band nodig had”. Met andere woorden, ik kon mijn dromen dus wel vergeten...

TIJD, ENERGIE EN PASSIE

Mijn judoleraren hielden mij voor dat ik vooral moest vasthouden aan mijn dromen en mijn eigen weg moest gaan. Hij waarschuwde me wel dat dit tijd, energie en passie zou vragen en vooral doorzettingsvermogen om die dromen te realiseren. Welnu ik heb mij uiteindelijk tot een rijksgediplomeerd judoleraar geknokt met nota bene tot de ‘hoogste’ zwarte band die er is; 5e Dan! Bovendien werd ik in 1999 door de Judo Bond Nederland in het zonnetje gezet met de bijbehorende versierselen van ‘BondsRIDDER met het gouden ereteken’. Ook ben ik ruim 40 jaar lang ‘meester’ oftewel leerkracht in het onderwijs geweest.

Veel heb ik geschreven en ontwikkeld; boeken en ook een aantal landelijke projecten.

OP HET VERKEERDE BEEN

Als mij wel eens naar de kleur van mijn judoband werd gevraagd, dan draaide ik daar graag met een knipoog omheen om het toegekende belang daarvan daarmee wat af te zwakken. De ene keer met “Ach, als je ’m nooit wast, dan wordt-ie vanzelf zwart…”. Een andere keer met “Pimpelpaars met een gouden randje”, een kleur band die in het judo eigenlijk nog nooit eerder was gezien… Ik genoot ervan als ik daarmee een vraagsteller op het verkeerde been kon zetten, zoalsbij judo de gewoonte.

ERE-PROMOTIE

In 2016 werd ik verrast door een erepromotie van de Judo Bond Nederland tot 5e Dan judo. Uit handen van ex-wereldkampioen Ruben Houkes kreeg ik bovendien een ludieke pimpelpaarse judoband uitgereikt, compleet met gouden rand omzoomd. (met dank aan Nihon Sport Helmond). Nu moest ik voortaan echt ‘kleur bekennen’, haha! Juist deze ludieke maar bijzondere kleur band staat nu voor mij symbool voor de weg die ik tot nu toe heb afgelegd. Met vallen en opstaan, biddend, vertrouwend en nooit opgevend. Inzetten op doorzetten! Judo was voor mij het instrument en Anton Geesink was mijn grote voorbeeld om later uiteindelijk YoLo-training te ontwikkelen en veel kind(eren) daarmee te mogen trainen. Mijn gebeden zijn verhoord! Alle kinderen die op mijn pad komen wil ik helpen om sociaal-emotioneel sterk(er) en veerkrachtiger te maken. Het is mijn grote passie om hen in hun dromen te laten geloven, ongeacht hoe hun omgeving daarop reageert. Ik wil ze trainen en helpen om ze (weer) STERK te laten staan. Met roots in de sport die mij alle ‘tools and skills for life’ heeft gegeven. Om die reden laat ik hen tijdens mijn 'Yolo-trainingen' onder schooltijd op de mat symbolisch een paarse band om hun judopak dragen en daarbuiten een paars polsbandje met tekst. Maar voor ‘een gouden randje’, daar moeten ze zelf voor aan de slag!

NEVER GIVE UP YOUR DREAM(S), NEVER!

-unless you can replace them by better ones….

Yos Lotens